Slapeloosheid, hartkloppingen, hyperventilatie, sociale isolatie, lusteloosheid, paniek- en angstaanvallen; een kleine greep symptomen uit een ellenlange lijst met ellende die het posttraumatische stress-syndroom (ptss) uit de hoge hoed tovert.
Als je er al ooit van gehoord hebt, dacht je toen niet ook: ‘Vervelend, maar dat het overkomt mij toch niet.’?
Zo dacht ik in ieder geval wel. Het overkwam mij. David Hoogendam, een 23-jarige student journalistiek aan de Hoge School Utrecht.
Maar in deze blog gaat het niet over mij. Het gaat over mensen die lijden, hebben geleden of leven met iemand die lijdt aan de gevolgen van een trauma.
Door deskundige onderbouwing, interviews met ervaringsdeskundigen en praktijkvoorbeelden ga ik deze stoornis een gezicht geven.
Geen medelijden en geen emoties die verder horen te gaan dan de spreekwoordelijke brok in de keel, maar op een luchtige manier kennismaken met het wel en wee van het posttraumatische stress-syndroom.
PTSS 
Wat een goed initiatief! Als je wilt, kijk eens op mijn blog: http://triagonalis.blogspot.nl/2013/03/de-paradox-van-een-passie.html
Wie weet kunnen we eens verder praten. Janna
Geen luchtigheid over het #PTSS-syndroom, alsjeblieft. Kennelijk hebt u geen idee waarover u het hebt.
Ik ben deze blog begonnen omdat ik zelf PTSS heb (gehad) en omdat ik ondanks de diagnose en behandeling inderdaad het gevoel heb dat ik er alsnog weinig vanaf wist. En de mensen om mij heen idem. Daarom probeer ik d.m.v. een luchtige en niet-wetenschappelijke schrijfstijl mijn lezers te laten zien wat PTSS is. De inhoud is niet per se luchtig en als u de posts heeft gelezen zult u dat hopelijk ook hebben opgemerkt. Het is in ieder geval nooit mijn bedoeling geweest om lichtzinnig te denken over het onderwerp PTSS. Mijn excuses als dat zo op u is overgekomen.
Als u zelf ervaringen heeft of heeft gehad met PTSS nodig ik u van harte uit voor een kop koffie en een goed gesprek. En als u dat niet heeft uiteraard ook!
Nou, ik vind het in ieder geval tof en ik vind het juist fijn dat er eindelijk is niet zo zwaar over wordt gedaan, zeker voor ons “chronische PTSS-ers” is het allemaal al zwaar en moeilijk genoeg. Maar je moet en gaat toch door met leven!? En helaas denken veel mensen dat zij je wel even kunnen vertellen wat je moet doen om je beter te maken, dat geeft de onwetendheid van velen aan. Zeker mensen van onze leeftijd(23jr) en jonger gaan er van uit dat, dat iets is wat alleen bij oudere mensen voor komt die de oorlog hebben mee gemaakt of in het leger hebben gezeten. En ik vind het echt jammer dat het voor nu op een laag pitje staat want ik denk dat op deze manier vooral jongere hier door er ook is over gaan lezen en dat de meeste instanties er niet over willen praten is vooral omdat het ook een soort van ontkent wordt en dat is erg maar nog veel erger voor de werknemers die niet serieus genomen worden, heel erg triest gewoon!