Vier weken geleden ging PTSS de lucht in met het doel om mensen te laten zien wat een posttraumatisch stressstoornis is, hoe je het kan krijgen en om te laten zien hoe je er weer vanaf komt. Dit is de laatste post (onder voorbehoud) dus een kleine resumé is dan ook wel op zijn plaats.
Als je een been breekt is het heel erg simpel. Je hebt vreselijke pijn, je gaat naar het ziekenhuis en (als het meezit) ben je na een paar weken in het gips weer zo fris als een hoentje. Maar een been is een been en die zit bij iedereen hetzelfde in elkaar. Dat is met een psychische aandoening anders. Iedereen heeft zijn eigen hersenen en hoewel die er anatomisch gezien allemaal hetzelfde uitzien zijn ze van binnen bij iedereen anders. Je hebt ergens last van, maar je weet niet wat. Je weet niet waar het vandaan komt en het is lastig om aan mensen uit te leggen waar je last van hebt. Daarom ben ik PTSS begonnen. Een psychische aandoening die, naar mijn mening te weinig wordt uitgelicht.
Therapeute Patrice klust eigenlijk al veertig jaar aan zichzelf
Het begon vier weken geleden. Een kleine samenvatting van de geschiedenis van PTSS. Toen ging ik op zoek naar mensen die de stoornis een gezicht konden geven. Ik stuitte op psychotherapeute Patrice Nieuwenhuijs. Zij zou mij wat meer gaan vertellen over het onderwerp. Dat was ook zeker gelukt. Ik had van tevoren alleen niet verwacht dat ik na een interview van een uur met een diepe zucht van verbijstering naar huis zou fietsen. Patrice had niet alleen maar deskundigheid. Ze had ook een enorme lading ervaring. Sterker nog; dankzij haar ervaring is zij de therapeute geworden die ze nu is.
Een week later onderging ik bij Patrice een behandeling EMDR. Met een camera op mijn hoofd transformeerde ik in politieman John en werd mijn trauma behandeld.
Een afgeschermd gezicht
Op zoek naar slachtoffers van PTSS kreeg ik een bericht van Suzanne. Zij had iets vreselijks meegemaakt en wilde haar verhaal graag kwijt. Ik ging op pad naar Haarlem en kwam terug met een gigantische brok in mijn keel. Suzanne was het slachtoffer geworden van aanranding en werd vervolgens door niemand geloofd. Dit leidde tot zware depressie, PTSS en zelfs zelfmoordgedachten.
Om meer verhalen zoals die van Suzanne en Patrice te kunnen vertellen ging ik verder zoeken. Ik belde naar verschillende instanties zoals de Nederlandse Spoorwegen, waar onder conducteurs en machinisten veel PTSS voorkomt, de politie en naar het Ministerie van Defensie. Bij allen kreeg ik nul op rekest. De reden was vaak onduidelijk of ik stuitte op het probleem dat ik maar een student was en dat er alleen maar tijd kon worden vrijgemaakt voor gerenommeerde media. Ook plaatste ik oproepen op PTSS-fora. Ook hier kreeg ik geen gehoor of werden mijn oproepen zelfs verwijderd vanwege vermeende reclame-uitingen. Zonde, want mijn missie was om PTSS een gezicht te geven en niet om meer lezers naar mijn blog te trekken. Door deze teleurstellingen besloot ik, mede door de vele vragen, om mijn eigen verhaal door gastblogger Dave te laten opschrijven.
PTSS gaat voor nu even op een laag pitje, maar heb jij dringend behoefte om je verhaal alsnog te vertellen, schroom niet neem contact met me op.
PTSS 